یکی از خصوصیات امام رضوان‌اللَّه علیه که زمان حیات ایشان هم به این نکته توجه داشتم و بعد از رحلت آن بزرگوار هم بارها گفته‌ام، این بود که ایشان، سنّت ایستایی انسان در یک سنین را به هم زدند؛ یعنی خدای متعال، این سنّت را در وجود ایشان به هم زد. انسان، رشد و جوشش و پیشرفت و توقّفی دارد. انسان در یک زمان -چهل، پنجاه، شصت یا هفتاد سالگی- متوقّف می‌شود. خدای متعال، این سنّت را در وجود امام به هم زد. ایشان توقّف نداشتند. واقعاً این نکته‌ی عجیبی است. او مردی است که در سنین قریب هشتاد سالگی، وارد قلمرو اداره‌ی کشور و سیاست عملی شد. قبل از آن هر چه بود، فکر و تئوری و حرف‌زدن بود. بعضی افراد، این گونه فعالیت‌ها را از جوانی تجربه می‌کنند؛ ولی ایشان تازه در سنین نزدیک هشتاد سالگی شروع کردند. 74/12/4